راهبرد کنشگری نسل سوم انقلاب

سخن نگارنده در این کتاب، درباره «نسل سوم انقلاب اسلامی» است. نسلی که در پی کنشگری فرهنگی یا سیاسی است اما «راهبرد»روشن و مدوّن و حکیمانه ای را طی نکرده است. راهبرد -که عبارت است از یک برنامه کلان و بلندمدت که غایات و چگونگی کنشگری ما را معیّن می سازد- نقطه ای است که نسل سوم تا حدّ زیادی از پرداختن دقیق و موشکافانه به آن غفلت ورزیده و به همین سبب، با کاستی ها و ضعف هایی دست به گریبان شده است.

در بخش اول این مقاله، الگوی راهبردی کنشگری معرفتی (تئوریک) نسل سوم انقلاب بیان شده که تجویز می کند نسل سوم انقلاب باید به صورت جدّی و عمیق، به عرصه نظر و نظریه پردازی پا نهاده و بنیان های فکری و اعتقادی خود را کاماً مستحکم و مستدل سازند.

در بخش دو نیز، از الگوی راهبردی کنشگری اجتماعی (پراتیک) نسل سوم انقلاب سخن به میان آمده و گفته شده که نسل سوم باید به عرصه عمومی وارد شود و بر اساس تئوریهای ساخته و پرداخته شده، کنشگری نماید.

پیش از ورود به بحث اصلی، بیان چند نکته بنیادی، ضروری به نظر می رسد:

یکم. آیا می توان کاری کرد؟

نگارنده از فرضیه امکان کنشگری تأثیرگذار دفاع میکند و بر صحّت و اعتبار آن پا می فشارد؛ چراکه معتقد است تجربه های تاریخی پیشین -از قبیل وقوع انقلاب اسلامی و کامیابی در دفاع مقدس- به خوبی نشان داد که یک اقلیّت مؤمن و فداکار و انگیزه مند می توانند جهت حرکت کلّی یک جامعه را دستخوش چرخش های بنیادی کنند و تقدیر تاریخی را رقم بزنند.

دوم. آیا باید کاری کرد؟ (ضرورت کنشگری) پرسش بعدی این است که فرض وجود امکان کنشگری، چه ضرورتی برای کنشگری وجود دارد؟

در اینجا، بحث بر سر بایستگی کنشگری است و نه معناداری آن. ما بر مبنای ایدئولوژی اسلامی بر این باوریم که هر فرد مسلمان در جامعه اسلامی، مکلّف و موظّف به اقامه فریضه امر به معروف و نهی از منکر است؛ فریضه ای که در قرآن کریم و در آیات متعدّدی بدان اشاره شده است.

سوم. چه کاری باید کرد؟ (چگونگی کنشگری)

این پرسش، پرسش اصلی کتاب حاضر است.