اندیشمندان و اندیشکده های غربی و مسئله ی تحریم ایران

تحریم ها علیه جمهوری اسلامی از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، در قالب های مختلف، شکل گرفته و سپس تلاش های آمریکا برای ممنوعیت سرمایه گذاری در ایران از سال 1996، با تصویب قانون تحریمهای ایران، لیبی (ایلسا) شروع شد. همین موضوع در مورد قانون تحریم ایران (ایلسا) نسخه ی
اصلاح شدهی قانون ایلسا، در سپتامبر 2006 ، پس از اینکه کنگره تصمیم به حذف لیبی از فهرست دولتهای حامی تروریسم گرفت نیز صدق میکند. این محدودیت ها، در سالهای بعد، در قالب های جدید و شدید دنبال شد. اکنون تحریم ایران به یک استراتژی در سیاست های تقابلی غرب علیه ایران تبدیل شده است و دامنه ی تحریم تمام حوزه های انرژی، صنعت، هسته ای،
علم و تکنولوژی و… را فرا گرفته است. تحلیل این موضوع، که تحریم ها چه روندی را طی کرده و چه تأثیری داشته است، نیازمند آن است که موضوع را از دید وضع کنندگان آن بنگریم و لذا ابعاد این مسئله، اهداف و نتایج و راهکارها و چالشها و… را از دید اندیشکده ها و تحلیلگران برجستهی غربی تحلیل و ارزیابی کنیم.
نکته مهم در مورد بحث تحریم این است با روی کار آمدن دولت یازدهم در ایران و به دنبال آغاز دور جدید گفت و گوهای ایران و 5+ 1 (مذاکرات ژنو)، چنین عنوان می شود که با توافق های اخیر، تحریم ایران قوت و اعتبار قبلی خودش را برای غرب از دست داده است و به تعبیر رییس جمهور، حسن روحانی، «سازمان تحریم ها ترک برداشته است ». اما این نگاه در خوش بینانه ترین حالت هم نمی تواند بحث تحریم را از جدیت و اهمیت خارج کند، چرا که برای غرب گزینه های مذاکره، تحریم و تهدید نظامی، همواره در کنار هم بر روی میزکار قرار دارند و به محض ناکارآمدی یکی، باید منتظر توسل به دیگری بود.