احیاگر یا رفرمیست

اندیشه های شهید بزرگوار مطهری از جمله منابع فکری جمهوری اسلامی در ابتدای انقلاب اسلامی بوده که به بسیاری از سؤالهای نشئت گرفته از زمینه و زمانۀ خود پاسخ گفته است. پاسخهایی که همواره بخشی از سؤالات جمهوری اسلامی را دربرداشته و مورد اقبال و استناد آحاد جامعۀ اسلامی ایران بوده است. به همین جهت، استاد شهید در جامعۀ ما دارای جایگاه رفیعی است؛ جایگاهی که همواره مورد رشک و حسادت جریان روشنفکری سکولار ایران بوده است. جریانی که همیشه از سندرم بی اعتنایی مردم نسبت به خود رنج میبرد، پس از گذشت سه دهه از شهادت این استاد بزرگ، که نقطۀ کانونی اندیشه هایش احیای دین در ساحت اجتماعی و کارآمدی آن در این ساحت بود، برآن شده است تا قرائتی هم نظر با خود از این متفکر اسلامی ارائه دهد تا شاید از این رهگذر،بتواند توجهی را در میانۀ عموم مردم برای خود جلب نماید. این جریان که به دنبال سازگاری دین با دنیای مدرن است و اصالت را به دنیای مدرن داده و این رسالت را از دین میخواهد که خود را با دنیای مدرن سازگار کند، تفاوتها و تمایزات آشکاری با اندیشه های شهید مطهری دارد. شهید مطهری میل بهبودخواهی اش برای جامعۀ خود، در بازگشت به دین و اسلام ناب صورتبندی شده بود و از اساس مخالف صورتبندی میل بهبودخواهی ایرانیان در جهت غربی شدن بود. وی برای این کار نیز تلاش و مجاهدت علمی بسیاری نمود.