از نظر تاریخی، کشور ما در ۶۰ سال اخیر (از پایان جنگ‌های جهانی تا کنون) از یک دورۀ طلایی یا نقطه عطف منحصر به فرد برای حرکت به سمت پیشرفت و جهش اقتصادی قابل ملاحظه یا به عبارتی، یک انقلاب اقتصادی تمام‌عیار برخوردار بوده است. این نقطۀ عطف، دوران ۸ سال دفاع مقدس است.

در این دوره، تقریباً هر آنچه قبل از انقلاب خریداری و انبار شده بود، از جمله تسلیحات، ماشین‌آلات و ابزارآلات و غیره، یا توسط بخش مصرف داخلی کشور مورد استفاده قرار گرفت یا در دفاع مقدس، برای مقابله با دشمن و تأمین نیازهای روزمره و ضروری کشور، مصرف شد و به اتمام رسید. لذا بعد از جنگ دیگر ذخیره‌ای وجود نداشت که بر اساس آن، کشور بتواند به حیات خود ادامه دهد. از این رو، ظرفیت و نیاز و به تبع آن، ارادۀ بسیار قدرتمندی در کشور برای حرکت به سمت طراحی پایه‌های نوینی برای تولید داخلی مبتنی بر شعارهای بنیادین انقلاب و استراتژی‌های خودکفایی و استقلال شکل گرفته بود و دستاوردهای ۸ سال دفاع مقدس نیز خودباوری و روحیه و قدرت تصمیم‌گیری و مدیریت منحصر به فردی را در زمینۀ زیرساخت‌های نرم انقلاب اقتصادی فراهم نموده بود.

برخی اشتباهات کلیدی در این حوزه متأسفانه موجب شد بخشی از این فرصت تاریخی از دست برود…