تکنوکراسی با طعم لیبرالیسم

تحولات معاصر ایران نشانگر برآمدن اندیشه و گفتمان‌های گوناگونی است که هر یک دوره‌ای داعیه‌دارانی داشته‌اند و حتی برخی توانسته‌اند پله‌های ترقی را برای پذیرش در میان خواص و بلکه عموم جامعه پیدا کنند و اما دوره‌ای دیگر خورشید بخت این گفتمان غروب کرده است و جای خود را به اندیشه‌ای دیگر سپرده‌اند. شاید بتوان دلیل این ناپیداری این گونه تفکرات را در زاویه‌ای دانست که با اندیشه اصیل اسلامی داشته‌اند. اندیشه‌ای برخاسته از تعالیم انبیاء و راه روشن وحی است و عموم توده‌های ملت ایران آن را با دل و جان پذیرفته‌اند.
در این میان انقلاب اسلامی که حرکت عظیم و حماسی مردم ایران و برخاسته از آرمان‌های ناب اسلامی بود توانست احیاگر حکومت دین بر عرصه جامعه و سیاست باشد و نه تنها در این عرصه به ارتجاع مدرنیسم و پست مدرنیسم مبتلا نگشته است، بلکه با گذشت سه دهه از آن همچنان داعیه دار پیام توحیدی در منطقه و جهان بوده و به الگویی برای ملل آزاده و مستضعف بدل گشته است. راز این پایستگی و رشد را در باید اندیشه ناب اسلامی که امام خمینی (ره) منادی آن بود دانست.
انقلاب اسلامی ایران از اساس انقلابی فرهنگی و اندیشه بنیان بود و همین ویژگی بارز بود که موجبات به چالش کشیدن گفتمان شرق و غرب و عالم و نظم نوین جهانی را فراهم آورد. بی‌شک غلبه بر یک اندیشه مستحکم و بنیان مرصوص تنها در بدل‌سازی و مقابله‌ی با مثل ممکن است و این چنین بود که متفکران و طراحان اندیشکده‌های منازعه‌ی نرم دشمن دست به‌کار شدند تا با بازتولید اندیشه‌های ضد توحیدی عصر رنسانس و ترجمان آن به ادبیات اسلامی-ایرانی گونه‌ای از تقابل نرم را در حوزه گفتمان و اندیشه با انقلاب اسلامی به نمایش گذراند. اندیشه‌های متفکران مدرن و پست مدرن غربی که این بار از زبان به اصطلاح روشنفکران وطنی بازگویی می‌شد با حرکتی خزنده در داخل کشور طرح می‌شد و آرام آرام تمایلاتی به آنان در میان برخی نخبگان و حتی متولیان امر مشاهده می‌شد.
بدین ترتیب در دهه دوم عمر انقلاب شاهد بروز نوعی گفتمان جدید بودیم که به بهانه بازسازی، توسعه و جبران عقب ماندگی‌های مادی کشور، شیفتگی عجیبی به پیاده سازی مدل‌ها و نسخه‌های تجویز شده غربی داشته‌اند و در مسیر این فرایند گذاری از گفتمان ناب اسلام و انقلاب به گفتمانی جدید که از آن می‌توان با عنوان گفتمان «تکنوکراسی» یاد کرد، نموده‌اند. تکنوکرات‌ها –پیشگامان حاکم‌سازی رویکرد جدید- به تدریج در حوزه‌های قدرت سیاسی اقتصادی اجتماعی نفوذ کرده و با وجود پیوندهای خانوادگی و راهبردی با برخی ارباب قدرت و خواص تحولات مهمی را در دهه دوم و سوم انقلاب رقم زدند که آخرین آن فتنه سال 1388 بود.