فتنه تیرماه

در واژگان زبان فارسی، التهاب را «زبانه کشیدن و برافروختن آتش» معنا کرده‌اند. این زبانه کشیدن شعله‌های آتش، اگر به موقع کنترل و اطفاء نشود، هر آنچه از سوختنی و روییدنی در اطراف باشد را سوزانده و به خاکستری بی‌حاصل بدل می‌سازد. در ساحت سیاسی و اجتماعی نیز اگرچه شور حاصل از برخورد و تضارب آرای گوناگون باعث حرکت و پویایی جامعه می‌شود، اما اگر این گرما و پویایی به «التهاب سیاسی» بینجامد، پیامدی جز اتلاف سرمایه‌های مادی و معنوی کشور نخواهد داشت.

تاریخ سیاسی پس از انقلاب گواه این مدعاست که هر گاه منازعات تند و خشونت‌آمیز و مطالبات غیرقانونی جایگزین رقابت مشروع و در چارچوب قانون شده، نتیجه‌ای جز کند شدن قطار پیشرفت و توسعه و دور شدن از اهداف عالیۀ انقلاب در پی نداشته است. در صورتی که با حاکمیت عقلانیت و ثبات، گروه‌های مختلف سیاسی می‌توانند مواضع و آرای خود را در فضایی آرام و بدون تنش ارائه کنند و به محک نقد بگذارند؛ اما زمانی که این فضا با وقوع اتفاقات به‌هم‌پیوسته به التهاب سیاسی برسد، احساسات بر منطق غلبه می‌کند و آلوده شدن فضا، راه را برای فعالیت معاندان بدخواه باز می‌نماید. نتایج منفی این «التهاب‌سازی» با ایجاد لایه‌های گوناگون ابهام، دوستان غافل را نیز به ورطۀ تصمیمات عجولانه و مشکل‌آفرین می‌اندازد.

سال 1378 را که طلیعۀ دهۀ سوم انقلاب نیز بود می‌توان سال «التهاب» نامید. ریشۀ شکل‌گیری این التهاب سیاسی در رشته‌ای از رویدادها بود که با جریان قتل‌های زنجیره‌ای آغاز شد و با تداوم زنجیروار به وقایع 18 تیر 1378 انجامید.