بحران مصرف‌زدگی

«روزنامه‌های چین اخیراً از مردم این کشور خواستند بیش از گذشته مصرف کنند. مردم چین نزدیک به 2 هزار و 800 میلیارد دلار پول در بانک‌های این کشور سپرده‌گذاری کرده‌اند و دولت در تلاش است تا آنان را ترغیب به مصرف بیشتر برای تحرک اقتصادی کند. دولت چین در 2 دهۀ گذشته از این پس‌انداز برای رشد اقتصادی کمک گرفته است، اما اکنون دولت امیدوار است مردم با مصرف بیشتر به رشد اقتصادی کشورشان کمک کنند.»

مطالب فوق درخواست یکی از بزرگ‌ترین اقتصادهای دنیا از مردم کشورش است!

«من می‌خرم، پس هستم» شعار فرهنگ مصرف‌گرایی یا Consumerism است. مصرف‌گرایی یک مفهوم اقتصادی اجتماعی است که خرید کالاها و خدمات را به هر میزان بیشتر تشویق می‌کند. بسیاری شروع این اصطلاح را از طریق تورستن وبلن (Thorstein Veblen) می‌دانند. وبلن اقتصاددان و جامعه‌شناس آمریکایی (نروژی‌تبار) و از رهبران نهادگرایی است که در شاهکار خود، «نظریۀ طبقۀ مرفه»، به معرفی عبارت «مصرف متظاهرانه» می‌پردازد. البته این نظریه تنها یک بُعد از مصرف‌گرایی است. وی در این زمینه به نتیجۀ مصرف‌گرایی شدید از بُعد اشرافی‌گری اشاره می‌کند و مثال می‌آورد که وقتی یکی از کارکنان قصر، که وظیفۀ جابه‌جا کردن صندلی از جلوی شومینه را دارد غایب می‌شود، فرد ثروتمند آن قدر بر روی صندلی می‌نشیند تا کباب شود، زیرا حاضر نیست حتی چنین کار ساده‌ای را نیز خودش انجام دهد. این مثال حد نهایی مصرف‌گرایی را در شرایط ایده‌آل آن نشان می‌دهد؛ پیدایش یک طبقۀ به شدت اشرافی و مصرف‌گرا و یک طبقۀ فقیر. این 2 طبقه 2 روی یک سکه هستند: مصرف‌گرایی افراطی.