ریشه‌های نفوذ

انقلاب شکوهمند اسلامی ایران در دورانی به ظهور و پیروزی رسید که قدرت های استعماری و سلطه طلب در حال تقسیم بندی جهان به دو جهان دو قطبی بودند. جهانی که آن را عرصه نفوذ قدرت های خود دانسته و سعی در افزایش سلطه استعماری خود بر کشورهای دیگر جهان بودند. آنگونه که برای رسیدن به این اهداف خود و بدیل نمودن دیگر کشورهای جهان به قدرت های وابسته از هیچ تلاش و نقشه ای فروگذار نکرده و همواره از راه ها و روشها و نقشه های گوناگون برای رسیدن به این اهداف خود بهره می بردند. فعالیتهایی همچون به کارگیری نیروهای نظامی و جنگ افروزی به بهانه های گوناگون، برنامه های اقتصادی خاص و افزایش نفوذ کارترهای غربی در کشورهای در حال توسعه، افزایش سلطه رسانه ای با انحصار در آوردن شبکه های رسانه ای، جلوه دادن تمدن غربی به عنوان نمونه متعالی سبک زندگی و … از این جمله اند.

آنچه که با مطالعه اینگونه عملکردهای غرب به ذهن متبادر می شود این است که در حقیقت روح سلطه پذیر انسان دنیاخواه که در مسیر برآورده نمودن امیال خود گام بر میدارد، به شکل دیگری نظام یافته و برای رسیدن به خواسته های خود تلاشی روزافزون را دنبال نموده است. انسانی که رفتار خود را به طرز شگفت انگیزی بر تعالیم شیطانی منطبق ساخته، راه و رسم دنیا طلبی را مقدم بر هر آموزه ای نموده و فطرت خداجوی خود را سرکوب نموده است. به گونه ای که انسان، مسخِ نمودها و ظواهر فریبنده شده و فطرت خداجوی خود را با دنیاطلبی جایگزین نموده است.

ادراک این وضعیت به حدی سخت و دشوار شده است که تمایز حق از باطل بدون تمسک به آموزه های فرابشری تا اندازه زیادی ناممکن گردیده است. در حقیقت بهترین راه شناخت حق از باطل آموختن تعالیم دین الهی و آخرین دین یعنی اسلام و آموزه های آن و دریافت معرفت دینی از سرچشمه حقیقی آن است. چرا که دین الهی ابزار معرفتی شناخت تعالیم شیطانی را به خوبی بدست می‌دهد و همواره به وجود آسیب ها و خطرات وسوسه های شیطانی و سختی شناخت آن توصیه می نماید و پیمودن راه سعادت منحصر در اطاعت از اسلام حقیقی معرفی می نماید. بنابه آموزه‌های اسلامی، تقابل و دشمنی حق و باطل از ابتدای خلقت ادامه داشته و خواهد داشت. چنانکه قرآن همواره دشمنی حق و باطل، نور و ظلمت و درگیری آنان را مورد تذکر قرار می‌دهد.  انسانی که حق طلب است و انسانی که دنیا طلب است. انسانی که فطرت خداجوی خود را می شناسد و در راستای سعادت ابدی خود تلاش می کند و انسانی که می کوشد این ندای فطرت را نهفته و خاموش سازد و نیت های دنیایی خود را عینیت بخشد. قرآن کریم از این دشمنی همیشگی دشمنان دین با دینداران خبر می‌دهد واز آن تعبیر به «فتنه» می نماید و در این باره می‌فرماید: «وَالْفِتْنَهُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ یَزَالُونَ یُقَاتِلُونَکُمْ حَتَّىَ یَرُدُّوکُمْ عَن دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ وَمَن یَرْتَدِدْ مِنکُمْ عَن دِینِهِ فَیَمُتْ وَهُوَ کَافِرٌ فَأُوْلَـئِکَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَالآخِرَهِ وَأُوْلَـئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ» و این تضاد اسلام و کفر همیشگی و پایدار است تا مسلمانان را از دین خود بازگردانند: «وَلَا یَزَالُونَ یُقَاتِلُونَکُمْ حَتَّى یَرُدُّوکُمْ عَن دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا» و یا در آیه ای دیگر می فرماید: «وَلَن تَرْضَى عَنکَ الْیَهُودُ وَلاَ النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم بَعدَ الَّذِی جَاءکَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللّهِ مِن وَلِیٍّ وَلاَ نَصِیرٍ».